ธรรมดาแต่พิเศษอย่างเป็นธรรมชาติ

เรื่องราวธรรมดาที่เกิดขึ้นกับคนพิเศษมันรู้สึกดีนะ

ความเป็นธรรมชาติที่คนสองคนมีให้ต่อกันมันก่อให้เกิดความเข้าใจ เข้าใจในตัวตนของกันและกัน 

อาจจะไม่ได้เปิดทีเดียวแล้วถาโถมความเป็นตัวเราใส่เข้าไปโดยคาดหวังว่าอีกฝ่ายจะรับได้มั้ย

แต่เป็นการที่เราค่อยๆเปิดทีละนิด แล้วหยุดและรับเข้ามาบ้าง

การรับและแลกเปลี่ยนทำให้ต่างฝ่ายต่างก็มีข้อมูลเพิ่มขึ้น

เมื่อมีข้อมูลระหว่างกันมากขึ้น แน่นอนว่ามันอาจทำให้เราไม่เข้าใจกันบ้างในบางจุด แต่อย่างน้อยมันก็

ทำให้เราได้รับรู้ และใช้โอกาสนี้จูนเข้าหากัน

และก็ไม่ต้องฝืนธรรมชาติของตัวเองเพื่อทำให้ทุกอย่างมันเป็นธรรมชาติ (เหมือนจะเขียนงงๆ55)

แต่ก็นั่นแหล่ะ อยู่ด้วยกันแบบเป็นตัวของตัวเองอย่างเดียวมันคงไม่พอ

เพราะเราต้องเคารพตัวตนระหว่างกันด้วย

แล้วมันจะเป็นความธรรมชาติที่ยั่งยืน